«کم آبی یکی از بحران‌هایی است که کشورهای زیادی را در خاورمیانه به دلیل نداشتن منابع آبی کافی گرفتار کرده است. ایران هم به دلایل مختلف چندین سال است با این بحران روبرو شده، بحرانی که تاکنون پیامدهایی از جمله خشک شدن دریاچه ارومیه، زاینده رود، صدها تالاب و مهاجرت مردم به شهر های بزرگ را به دنبال داشته است.

۵۰ سال دیگر منابع آب‌های زیر زمینی تمام می‌شود و متاسفانه در شهرها برای حل بحران آب هیچ کاری انجام نداده‌اند و شهرهای بزرگ دارند به روند قبلی ساخت و ساز خود ادامه می‌دهند.

مسئولان باید بدانند که تنها راه حل مقابله با بحران بی‎آبی در ممنوع ساختن کشاورزان از مصرف بی‎رویه آب خلاصه نمی‎گردد بلکه باید همه بخش‎های جامعه در این زمینه پاسخگو و مسئولیت پذیر شوند.، صنعت را باید کنار آب ها برد نه اینکه آب را به کنار صنعت، هنوز هم چنین اقدامی انجام نمی‌شود و در این رابطه سازمان محیط زیست هیچ حرفی نمی‌زند.

پدر علم کویرشناسی ایران: صنعت را باید کنار آب ها برد نه اینکه آب را به کنار صنعت، هنوز هم چنین اقدامی انجام نمی‌شود و در این رابطه سازمان محیط زیست هیچ حرفی نمی‌زند.جالب اینجاست که سازمان محیط زیست با انتقال آب از دریای خزر مخالف کرده و می‌کند در حالیکه شوری آب خلیج فارس چهار درصد اما شوری آب خزر ۱.۱ درصد است، حفر چاه عمیق و نیمه عمیق موجب شور شدن آب، خشک شدن قنوات و تبدیل شدن آب شیرین به آب شور می‌شود.

برای طولانی کردن ذخیره آب سدها نیاز به اجرای طرح‌های آبخیز داری، ایجاد سدهای رسوب گیر، مدیریت سد و شستشوی سدها هستیم. وضع هوای استان یزد پر فشار است، به همین دلیل بارور کردن ابرها در یزد رطوبت را پخش می‌کند و باران زایی نخواهد داشت، بنابر این ساخت دریاچه مصنوعی هم در شهرها تاثیری در تغییر و بهبود آب و هوا ندارد چون تحت تاثیر هوای پرفشار قرار دارد.»

این‌ها بخشی از سخنان پدر علم کویرشناسی ایران در شهرستان بافق است که بنا به دعوت شهرداری بافق و انجمن همگامان طبیعت سبز این شهرستان به این منطقه سفر کرده بود تا اطلاعات علمی زمین‌شناسی و استفاده صحیح از منابع آبی را به اطلاع مردم و مسئولان این شهرستان برساند.

کردوانی: پیشنهاد من آن است که باید از طبیعت درس بگیریم. از یزد تا بافق و از نایین تا انارک، دشت‌هایی هست که ریگی است و شدیدترین باد و باران نمی‌تواند در آن فرسایشی ایجاد کند. این بیابان‌ها را طبیعت با پاشیدن ریگ تثبیت کرده‌است.مردی که به کویر و آب و مردم آمیخته بود و آینده به زودی فقدان این مرد بزرگ را احساس خواهد کرد، مردی که برای حل مسئله گرد و غبار در ایران و تثبیت خاک بیابان‌ها، پاشیدن ریگ را به جای مالچ پیشنهاد و از ریگزارهای سرزمین بافق یاد کرده بود؛ «مشکل مالچ آن است که بو دارد، زمین را سیاه می‌کند، ضریب حرارتی را بالا می‌برد و تمام منطقه را گرم‌تر می‌کند، حتی گیاهان را ممکن است، بکشد و موجودات زنده را از بین ببرد. وقتی مالچ پاشیده شد، نمی‌توان روی آن رفت‌ و آمد کرد. هزینه مالچ بالا است و به تکنولوژی پیشرفته نیاز دارد. تازه بر فرض که مالچ پاشیدیم، پنج سال بعد اثری از آن نیست.

پیشنهاد من آن است که باید از طبیعت درس بگیریم. از یزد تا بافق و از نایین تا انارک، دشت‌هایی هست که ریگی است و شدیدترین باد و باران نمی‌تواند در آن فرسایشی ایجاد کند. این بیابان‌ها را طبیعت با پاشیدن ریگ تثبیت کرده‌است.

از مزایای ریگ آن است که ارزان به دست می‌آید و در همه جا هست. باید در بیابان‌هایی که خاک آنها در حال کنده شدن و فرسایش است، ریگ بریزیم. می‌توان سالی صد تا دویست هکتار را ریگ‌پاشی کرد و در این صورت خاک تثبیت می‌شود. هشت تا ده سانت ریگ می‌ریزیم و می‌توان روی آن رفت‌وآمد هم کرد، چه انسان و چه ماشین می‌توانند روی آن حرکت کنند و اصلاً بهتر است روی آن غلتک هم برود. این کار یک بار برای همیشه انجام می‌شود. حتی می‌توان آنجا درختکاری هم کرد و نیمکت هم گذاشت و برای گردهمایی‌های بزرگ از آنها استفاده کرد. پاشیدن ریگ هم بسیار آسان است.»
(دوشنبه / ۱ شهریور ۱۴۰۰ / ۱۳:۲۵ - کد خبر: 1400060100498)