"تو" کیستی؟ (4)

انارک نیوز - بیایید لحظه ای با خود روراست باشیم و در یک رویارویی با خود ببینیم چند_چند هستیم!  اکسیژن هوا را مصرف، خوابیده و خورده و  منابع را به هدر داده ایم یا دمی هم آدم بوده ایم.
می خواهم هر یک عمر مفید خود را دریابیم؟ روش کار خیلی ساده است. زمان هایی را که خواب بوده ایم، دروغ گفته ایم، راست نگفته ایم یا تمامی واقعیت را نگفته ایم، ، نیرنگ زده ایم، دیگران را دوست نداشته ایم، بی شخصیت و بی شعور بوده ایم و کاری نکرده ایم تا جامعه ای بهتر بسازیم و لبخندی بر لبی بنشانیم را صفر در نظر می گیریم.
حتی زمانهایی را که دلی را آزرده ایم و اشکی را درآورده ایم یا روزگاری را سیاه کرده ایم، متظاهر و مسئولیت ناپذیر بوده ایم، پشت پا زده ایم، زیر پایی را خالی کرده ایم، خنجر از پشت زده ایم، هل داده ایم تا به گودال یا چاهی بیفتد، تقصیرهایمان را به گردن دیگری انداخته ایم، خواسته ایم آدم خوبه باشیم، بحران درست کرده ایم، زور گفته ایم، برده پول یا بنده دیگری بوده ایم، خود را از دیگران بالاتر دانسته ایم،  ظلمی دیده ایم و چشمان  خود را بسته ایم یا بی طرف بوده ایم را به خود صفر می دهیم!
اما زمان هایی را که سعی کرده اید آدم بهتری باشید، دیگران را دوست داشته اید، مشکلی را حل کرده اید، خدمتی به دیگران کرده اید، تلاش کرده اید جامعه بهتری بسازید، لبخند بر لب دیگران حتی کودکی خردسال بیاورید، دست افتاده ای را گرفته اید، ثانیه هایش را هم به حساب آورید.
این زمان های آدم بودن را با هم جمع کن تا به عددی  کوچک یا بزرگ برسی که همان عمر مفید یا عمر واقعی می باشد نه عمری را که تلف کرده ای یا بلایی برای دیگران بوده ای که نبودنت از بودنت بهتر بوده است!
بی شک این عمر از صفر تا چند ثانیه، دقیقه، ساعت، روز، ماه یا چند سالی بیشتر نخواهد بود و به ندرت به سن نوجوانان می رسد یا از آن عبور می کند. شگفت انگیز است که بیشتر ما این زمان را انکار می کنیم و نمی پذیریم. وقتی هم بپذیریم آنرا توجیه و فرافکنی می کنیم. زمین و زمان را به هم می بافیم تا آنرا به دیگران نسبت دهیم. از لاک بی شعوری در آمدن سخت و حتی گاهی غیرممکن است.
پس از آن وقتی کلاهمان را قاضی نماییم، با خود مواجه شویم و خود را کنکاش و رفتارمان را در کفه ترازوی وجدان بگذاریم و اشتباهات خود را بپذیریم، می توانیم با اظهار پشیمانی از خودخواهی ها و پستی هایمان به مرز آدم شدن نزدیک و به صفات انسانی بازگردیم. از خواب خودخواسته بیدار و هرگز فراموش نکنیم چه دیوی بوده ایم، قادر خواهیم بود راه درست آینده ی خود را ترسیم کنیم.
آدم شویم و آدم بمانیم.
به گونه ای باشیم که بعد از کهنسالی و مرگ فیزیکی ما نگویند: او چو به دنیا آمد، بمرد!