زندگینامه حضرت علی اکبر (ع)

انارک نیوز - علی‌اکبر (ع) فرزند امام حسین (ع) و لیلی بنت ابی مرة است. بنا به روایتی ۱۱ شعبان ۳۳ قمری (۱۹ اسفند ۳۲ خورشیدی) در مدینه منوره دیده به جهان گشود. او را اکبر نام نهاده‌اند چرا که از برادرش امام سجاد (ع)، امام چهارم شیعیان متمایز شود. 
وی جوانی خوش چهره، زیبا، خوش زبان و دلیر بود و از جهت سیرت و خلق و خوی و صباحت رخسار، شبیه ترین مردم به پیامبر اكرم (ص) بود و شجاعت و رزمندگی را از جدش علی ابن ابی طالب (ع) به ارث برده و جامع كمالات، محامد و محاسن بود. علی اکبر احادیثی از جدش امام علی(ع) و نیز عایشه نقل کرده است.
کنیه‌اش ابوالحسن است که حکایت از ازدواج علی اکبر و داشتن فرزندی به نام حسن دارد و در برخی مقاتل هم آمده که فرزندان او در کربلا و در زیر مرکب‌ها به شهادت رسیده‌. در مقابل چنانکه گروهی از نسب‌شناسان گفته‌اند از وی فرزندی نمانده و نسل امام حسین(ع) تنها از طریق امام سجاد(ع) ادامه پیدا کرده است. 
علی اکبر در واقعه کربلا در ۱۰ محرم سال ۶۱ قمری همراه پدرش بود. نسب مادر علی اکبر به بنی امیه می‌رسید از این رو در روز عاشورا به علی اکبر پیشنهاد شد که به یزید بن معاویه بپیوندد ولی او این پیشنهاد را رد کرد و گفت: رعایت خویشاوندی رسول خدا به حقیقت نزدیک‌تر است. بنا به گفته منابع تاریخی عمر بن سعد با دیدن وی در میدان جنگ از او خواست که صحنه جنگ را ترک کند تا در امان باشد. علی اکبر این پیشنهاد را رد کرد و گفت: من علی فرزند حسین، فرزند علی هستم، به خانه خدا کعبه قسم، ما به پیامبر(ص) سزاوارتریم؛ سوگند به خداوند این زنازاده نمی‌تواند بر ما حکم راند، من شمشیر می‌زنم و از پدرم حمایت می‌کنم.
وقتی علی اکبر (ع) در واقعه عاشورا خواست وارد میدان جنگ شود، اهل خیمه خواستند با گرفتن عبا و عمامه او مانع رفتن او به میدان جنگ شوند. اما امام حسین (ع) فرمودند: علی اکبر را ر‌ها کنید. گفته شده اصحاب امام اجازه نمی‌دادند قبل از آنها بنی هاشم به میدان بروند. 
علی اکبر پس از اندکی جنگ با سپاهیان ابن سعد نزد پدرش بازگشت و گفت سنگینی اسلحه مرا آزار می‌دهد و تشنگی مرا از پای درآورد، امام حسین فرمود به زودی جدت را ملاقات می‌کنی و آن حضرت شما را سیراب خواهد کرد که بعد از آن هرگز تشنگی نباشد.» علی‌اکبر به میدان بازگشت، و مُرّةُ بن مُنقذ شمشیری بر فرق او زد سپس دیگران بر او حمله‌ور شدند. علی اکبر در لحظات آخر گفت:‌«ای پدر! سلام بر تو باد، این جدم رسول خداست، او به جامی لبریز مرا سیراب کرد و می‌گوید: به سوی ما شتاب کن».
علی‌اکبر اولین نفر از بنی‌هاشم بود که در واقعه عاشورای ۶۱ قمری به شهادت رسید. امام حسین (ع) پس از شهادت علی اکبر بر بالای جنازه او آمد و گروهی که او را کشته بودند را نفرین کرد: پس از تو‌ای پسرم! افّ بر این دنیا باد. به گفته برخی منابع امام حسین (ع) مشتی از خون علی را برگرفت و به طرف آسمان پاشید. قطره‌ای از آن روی زمین نریخت. سپس از جوانان اهل بیت خواست که جنازه علی اکبر را به کنار خیمه‌ها منتقل کنند (۲۱ مهر ۵۹ خورشیدی).
بدنش در پایین پای پدرش به خاک سپرده شد. قبر او در ضریح امام حسین واقع شده و شش گوشه بودن ضریح را به همین دلیل دانسته‌اند اما سر او را به همراه سرهای شهدای        
کربلا به کوفه و شام بردند، درباره فرجام سر علی اکبر به اینکه آیا به بدنش ملحق شده یا در قبرستان باب الصغیر دفن است، اختلاف‌نظر وحود دارد.
در زیارت عاشورا پس از سلام بر امام حسین و قبل از سلام به اصحاب آن حضرت، سلام جداگانه‌ای نیز به علی اکبر داده شده است.