یار دبستانی من

- کودکان دوست داشتنی هستند چون خودشان هستند و چیزی از مصلحت اندیشی نمی دانند. ما هم وقتی دوست داشتنی می شویم که مصلحت ها را رها و به خویشتن برگردیم. به دوستی های دوران کودکی خود بیندیشیم:
یار دبستانی من / با من و همراه منی
چوب الف بر سر ما / بغض من و آه منی
حک شده اسم من و تو / رو تن این تخته سیاه
ترکه بیداد و ستم مونده هنوز رو تن ما
دشت بی فرهنگی ما / هرزه تموم علفاش
خوب اگه خوب بد اگه بد / مرده دلای آدماش
دست من و تو باید این / پرده ها رو پاره کنه
کی می تونه جز من و تو / درد مارو چاره کنه
دو غیر همزبان همدرد با هزاران کیلومتر فاصله، از دو هم زبان غیر هم درد که کنار هم نشسته اند به هم نزدیکترند. روح هم اندیشی یک روح واحد می باشد!