خبرهای نارسینه

ایران به عنوان یک کشور باستانی دارای معادن فعال و غیرفعال فراوانی است اما در زمینه گردشگری معدنی آنچنان که باید، کارهای مهمی صورت نگرفته است.
به گزارش خبرنگار گردشگری خبرگزاری برنا، چند سالی می شود که گردشگری معدن به سبک جدیدی از سفر در کنار گردشگری هایی همچون دریایی، کوهستانی، زیست محیطی و ... تبدیل شده و معادنی که به دلیل نامناسب بودن وضعیت بازار، کاهش عیار مواد معدنی، پایین بودن کیفیت مواد معدنی و عدم توجیه اقتصادی بهره برداری حداقل به مدت 5 سال غیرفعال بوده و به عبارتی متروک بوده اند، به یک سایت گردشگری تبدیل می شوند تا منبعی برای کسب درآمد باشند.
در واقع معدنی که با پایان کار استخراج به پدیده ای متروک تبدیل شده و می تواند آسیب های زیست محیطی به همراه داشته باشد، با یک تغییر کاربری روحی دوباره پیدا می کند، هرچند که بسیاری از معادن فعال هم قابلیت تبدیل شدن به جاذبه گردشگری را دارند.
درآمدزایی با گردشگری معدنی
این اتفاق در برخی از کشورهای دنیا هم افتاده و به شکل پدیده ای با عنوان گردشگری معدنی در حال گسترش است، برای مثال معدن زیرزمینی نمک ویلیچیکا در لهستان که در حال حاضر فعال است با جاذبه هایی در بخش های متروک خود همچون ساختار زمین شناسی، بقایای معدن کاری درتونل ها، مجسمه های نمکی و ... سالانه حدود یک میلیون گردشگر را به سوی خود می کشاند.
ایران به عنوان یک کشور باستانی دارای معادن فعال و غیرفعال فراوانی است اما در زمینه گردشگری معدنی آنچنان که باید، کارهای مهمی صورت نگرفته، این در حالی است که اگر این معادن به سایت های گردشگری تبدیل شوند، می توانند تبدیل به منبع درآمدی شوند که حتی از فروش مواد معدنی استخراج شده هم بیشتر است.
نخستین پروانه بهره برداری گردشگری معدن در ایران
معدن سرب و سیلیس شاکین در استان قزوین، معدن مس بایچه باغ و معدن سرب و روی انگوران در استان زنجان، معدن تراورتن سردارآباد در آذربایجان شرقی، معدن متروک طلای پس قلعه در دربند تهران، معدن فیروزه نیشابور در استان خراسان رضوی، معدن متروک زیرزمینی مس باهو و معدن چاه خربزه در مجاورت نخلک در منطقه انارک استان اصفهان و... از جمله مناطق مستعد گردشگری معدن در ایران به شمار می روند.
البته چند ماهی می شود که نخستین پروانه بهره برداری گردشگری معدنی انگوران به مدت سه سال از سوی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری و صنایع دستی استان زنجان صادر شده است، معدنی با قدمت 100 ساله که یکی از منحصر به فرد ترین معادنی است که میانگین عیار آن به 35 تا 40 درصد هم می رسد.
در گردشگری معدنی چه چیزهایی می بینیم؟
مشاهده معادن روباز و زیرزمینی انگوران، روش های اکتشاف و استخراج آن ها، تونل زیرزمینی، ماشین آلات معدنی مورد استفاده برای استخراج معادن، مشاهده انواع کانی ها و سنگ ها به ویژه سنگ های قیمتی ازجمله جاذبه های گردشگری مجتمع معدنی فعال سرب و روی انگوران است که گردشگران در سفر به این منطقه می توانند از آن ها بازدید کنند.
در محوطه معدن اقامتگاهی به بزرگی یک هتل 4 ستاره و یک باشگاه ورزشی احداث شده تا شرایط برای گردشگران مطلوب باشد، البته نزدیکی این معدن به مجموعه تاریخی و فرهنگی تخت سلیمان نیز به جذابیت آن اضافه کرده است.
تجربه سفر به عمق 230 متری زمین با گردشگری معدنی
معدن و کارخانه سرب و روی انگوران بزرگ ترین تولید کننده سرب و روی ایران و بزرگترین معدن سرب و روی خاورمیانه است که ذخایر معدنی آن در بخش روباز 8 میلیون تن و در بخش زیرزمینی 4 میلیون تن روی با عیار بالاست.
معادن فعال به دلیل بزرگی و استفاده از ماشین آلات غول آسا و همچنین وجود پدیده های زمین شناسی از جذابیت های بالایی برخوردار هستند، برای مثال معدن زیرزمینی نخلک در اصفهان با قدمتی 2 هزار ساله آثار باستانی زیادی دارد که پیشینه برخی از آن ها به دوران ساسانی باز می گردد.
در کنار تمام این جذابیت ها، تنها در یک گردشگری معدنی است که می توانید به تجربه سفر به عمق 230 متری زمین را داشته باشید.
(۱۴۰۱/۱۰/۲۲ ۰۸:۰۰:۰۰ - |کد خبر: ۱۴۲۱۲۱۴)
اگر سرفه امانتان را بریده اصلا ناراحت نباشید شکر تیغال آبی روی آتش شماست.
یکی از «مانهای» بسیار مفید شکر تیغال است. «مان» به معنی فرآوردههایی از گیاهانی است که توسط گیاه یا حشرهای که روی آن فعالیت میکند، ترشح میشود. این فرآوردهها اکثرا به صورت قطعاتی به اشکال مختلف یا به شکل جامد شیرین مزه و محلول در آب هستند که عمده ترکیبات آنها را انواع قندها تشکیل میدهند. در خصوص شکر تیغال و خواص آن زهرا عبداللهی محقق طب سنتی و تغذیه سالم و عضو انجمن علمی بازار گیاهان دارویی توضیحات لازم را میدهد.
شکر تیغال چیست؟
مادهای شیرین است که در ایران شکرتیغال و در کتب طب سنتی نیز شکرتیغال ذکرمیشود. این ماده در اثر نیش حشرهای به برگ وشاخههای گیاهی تولید میشود. به این ترتیب که پس ازاینکه حشره برگ و شاخهها را نیش میزند، پیله خود را نیز روی آن تشکیل میدهد و پس از رشد لارو در داخل پیله، طی دوره زندگی به صورت حشره درآمده پیله را سوراخ کرده از آن خارج میشود؛ پیله باقیمانده را شکرتیغال مینامند. گیاهی که میزبان این حشره است، به فارسی خارشکر مینامند که نوعی از آن پرورشی است و گلهای آبی کروی زیبایی دارد و در باغها کاشته میشود. خارشکرها به طور کلی گیاهان خارداری هستند که گلهای آنها به طور تجمع به شکل گلوله کروی شکل در انتهای ساقه دیده میشود.
گیاه خارشکر مولد شکر تیغال در اطراف تهران، دامنههای البرز، دماوند، شیراز ، نائین، گلپایگان، تبریز در دامنههای کوه پرو، تفرش وکرمان دیده میشود. در اروپا و آسیا و آفریقا نیز انواع گیاهان خارشکر انتشار دارند. پیله حشره که پس از نیش زدن حشره روی گیاه تشکیل میشود، سفید مایل به زرد و جنس آن از گل سفید و شکل تخم مرغی و درازی آن حدود دو سانتی متر است. پس از اینکه حشره پیلهای مانند پیله کرم ابریشم ایجاد کرد، در داخل آن محبوس میشود. در برخی از موارد دوره زندگی حشره تمام شده و ازصورت لارو (کرم ) به صورت حشره درمیآید، پیله را سوراخ میکند و خارج میشود. در اغلب شکرتیغالها حشره درداخل آن نیست، ولی در بعضی موارد شکرتیغالها حشره در داخل آن است.زمانی که شکرتیغال که همان پیله یا غلاف حشره است، تازه باشد کمی شیرین است، ولی وقتی که کهنه باشد، شیرینی آن خیلی کم میشود و طعم نشاستهای پیدا میکند.معمولا لارو حشره را که مولد این پیله است، شیراز تیغال و پیله را شکرتیغال مینامند.
شکرتیغال از نظر طبیعت طبق نظر حکمای طب سنتی دارای حرارت و برودت معتدل و رطوبت آن کمی بیشتر و یا کمی لزجی است. این ماده از زمان ابوعلی سینا شناخته شده بود و برای سرفه و دستگاه تنفسی به عنوان دارویی خیلی نافع تجویز میشده است. ملین سینه و خشونت سینه را رفع میکند، سوزش مری را تسکین میدهد و برای سرفه و صاف کردن صدا و رفع خشکی گلو و معده نافع است.
اسراف در خوردن آن به هم خوردگی حال و آشفتگی ایجاد میکند، از این نظر باید با شکر و ترنجبین خورده شود. مقدار مصرف آن تا20 گرم است که میتوانید دو تا چهار عدد آن را داخل آب جوش ریخته تا حل شود.دکتر شلیمر در یادداشتهایش مینویسد با اینکه شکرتیغال شیرینی ندارد و طعمی نشاستهای دارد، یکی از موثرترین داروهای سینه است، به ویژه برای تسکین سرفههای شدید و سرکش که ناشی از تحریک برونشها باشد، آرامش بخش است. پس در یک نگاه کلی میتوان خواص شکرتیغال را اینگونه تعریف کرد. خلطآور، برطرفکننده سوزش مری، ملین، ضد سرفههای شدید و سرکش ناشی از تحریک برونشها، صافکننده صدا و برای خشکی گلو نیز مفید است.

سلام نو - سرویس گردشگری: اردکان شهری در بخش شمالی استان یزد است. جایی که در روزهایی از سال، دماسنجها بالاترین درجهی حرارت ایران را نشان میدهند. به دلیل این موقعیت خاص جغرافیایی، عجیب نیست که اطراف این شهر را سراسر کویر احاطه کرده است. کویر سیاه کوه درست در بخش شمالی شهر جای گرفته و فاصلهای کمتر از ۴۰ دقیقه با آن دارد. به همین دلیل به آن کویر اردکان هم میگویند. برای رسیدن به کویر سیاه کوه باید از روستایی به نام احمد آباد گذر کنید.
مسیرهای دسترسی به کویر سیاه کوه
مسیر اول: مسیر اردکان به احمدآباد و سپس جاده خاکی احمدآباد است که از کنار خط آهن میگذرد و به کویر سیاه کوه میرسد.
مسیر دوم: مسیر انارک به ایستگاه راهآهن نایین و سپس جاده خاکی کنارگذر خط آهن تا ایستگاه نو گنبد است.
مسیر سوم: مسیر خاکی انارک به اسماعیلان (روستایی در ۹ کیلومتری جنوب انارک) و سپس سیاه کوه است.
پوشش گیاهی و جانوری
ورود دو رود جاری از کوهستانهای مجاور، سیاه کوه را به منطقهای مرطوب تبدیل کرده است. اما این منطقه خالی از هر نوع پوشش گیاهی است. سیلابها در هنگام عبور از منطقه به آبی شور و سنگین تبدیل میشوند. هنگام ورود سیلاب به کویر، حوضچههایی از آب شور ایجاد میشوند؛ در طول روز و به دلیل دمای بسیار بالای منطقه ( به خصوص در فصلهای گرم) آب تبخیر شده و نمک باقیمانده از این فرآیند تنها یادگار کوهستان مجاور برای این کویر ماسهای است. رشد گیاهان در این نمکزار پهناور تقریبا غیرممکن است. فقط در بخشهایی که شوری خاک کمتر میشود گیاهان خودرویی مانند گون، خارشتر و اسفناج وحشی را میتوانید در آن ببینید.
حیوانات و حتی خزندگان هم به ندرت مرکز این کویر را برای زندگی خود انتخاب میکنند. زیرا نه غذایی برای ادامهی حیات در آن پیدا میکنند و نه آب. اما هرچه به حاشیهی منطقه برویم، جانورانی مانند مار، بزمجه، سمندر و پرندگانی مانند عقاب را میبینیم.
مناسبترین زمان سفر
فصل پاییز یکی از بهترین فصلها برای سفر به مناطق کویری از جمله سیاه کوه اردکان است. در نتیجه برای سفر به این منطقه کویری بههیچوجه ماههای تیر و مرداد را انتخاب نکنید؛ زیرا گرمترین ماههای کویر هستند.(۲۸ آبان ۱۴۰۱ - ۰۷:۰۱ - کد خبر: 55400873)

«برخی از آیینها ریشه در «پیشازرتشتیگری» دارد؛ برخی دیگر اساطیری و برخی آمیخته با اندیشههای دین اسلام است. شماری دیگر از آیینها را از ملتهای دیگر وام گرفتهایم یا صادر کردهایم که با اندیشه ایرانی نیز درآمیختهاند.»
به گزارش خبرنگار ایمنا، در یادداشتی که مرکز اصفهانشناسی و خانه ملل اصفهان در اختیار خبرگزاری ایمنا قرار داده، آمده است: «در رابطه با آئینهای فصل پاییز، ماه مهر و بارانخواهی آمده است: آئینهای اختصاصی فصل پاییز به صورت نمادین برگزار میشده که نخستین و مشهورترین آنها جشن مهرگان است. در برخی نسخ قدیمی از جمله کتاب «آثار الباقیه عن القرون الخالیه» (اثرهای مانده از سدههای گذشته) نوشته ابوریحان بیرونی، درباره مهرگان آوردهاند که جشنی بسیار معتبر بوده و بعد از اسلام هم رواج داشته و برگزار میشده است.
اگر در دوران کهن، بهار و عید نوروز فصل رویش و زایش بود، مهرگان اما جشن و زمان برداشت محصول بود. برخی محققان و پژوهشگران معتقدند؛ مهرگان (شانزدهم تا بیستویکم مهرماه) آئین شکرگذاری از خداوندگاری است که باران فراوان داد، زمین را آبستن رویش کرد و نعمتهای خود را بر زمینیان فرو فرستاد و موجب شد که بندگان با کار، تلاش و کوشش درو کنند و در پایان این برداشت محصول، جشنی برپا کنند که همان آئین شکرگذاری است.
آنهایی که بیشترین میزان کاشت محصول را داشتند، به مستمندان کمک میکردند تا بهار و سالی دیگر که بهزودی فرا خواهد رسید، پروردگار متعال درِ رحمت خود را بهواسطه این سفره کرم گشادهتر گرداند.
این در فرم اندیشه اسطورهای، مبنایی برای یک رفتار مبتنی بر ارزشهای متعالی دینی در دین اسلام و زرتشتیگری بود. درواقع مردم آداب شکرگذاری، رسم نیکوکاری و سپاس را میآموختند و نهتنها به خداوند سبحان کرنش و تعظیم میکردند، بلکه در رفتار روزمره جاری خود نیز این آئین سپاسگزاری را بهجا میآوردند.
اجزای جشن مهرگان
جشن مهرگان دو جز متفاوت داشت که شامل مهرگان خاصه و مهرگان عامه است.
مهرگان عامه مربوط به عموم مردم بود و مهرگان خاصه روزی بود که حاکم یا پادشاه بار عام میداد. در این روز مردم عریضههایشان را به محضر حاکم میآورند تا بخششی کند و خداوند درِ رحمت و مغفرت خود را بگشاید.
یکی دیگر از آئینهای دیرین و کهن فلات ایران، جشنها و آئینهای بارانخواهی، تمنای باران، طلب باران یا اِستِسقا بوده است.
آسمان در زمانهای و دورههای خشکسالی، به زمینیان تنگدستی میکرد، بنابراین آئینهای بارانخواهی نیز بهمراتب بیشتر اجرا میشد. البته باید اشاره کرد که در همه فرهنگها آئینهای بارانخواهی مرسوم است. در فرم و اندیشه اسطورهای، مردم «ایزدان باران کردار» را دوست دارند که اهمیت آن در نظام باور مردم، به اقلیم و آبوهوای محل سکونتشان بستگی دارد.
نیک میدانیم ایران به لحاظ جغرافیای قرارگیری در کره زمین، منطقه خشکی محسوب میشود، از همین رو بارش باران برای آن اهمیت چشمگیری داشته و دارد. از این لحاظ کشورمان دارای تنوع فراوانی در حوزه آئینهای بارانخواهی است.
برخی از این آئینها ریشه در «پیشازرتشتیگری» دارد، برخی دیگر اساطیری و برخی آمیخته با اندیشههای دین مبین اسلام است. همچنین شماری دیگر از آئینها را از ملتهای دیگر وام گرفتهایم یا صادر کردهایم که با اندیشه ایرانی نیز درآمیختهاند.
مراسم بارانخواهی در اصفهان
... یک سری آئینهای باران خواهی هم وجود داشت که با الاغ انجام میشد. در انارک الاغی را با سرخاب و سرمه آرایش میدادند، پارچههایی گرانبها بر پشت الاغ میانداختند و زیورآلاتی بر پشت حیوان میآویختند.جوانان روستا دستهجمعی الاغ را بر بالای کوه میبردند و شادی و پایکوبی میکردند. بعد از آن الاغ را به آبادی برمیگردانند و در کوچه میچرخاندند. در پایان نیز آش باران میپختند و آن را بین اهالی تقسیم میکردند.
در باب چرایی استفاده از الاغ در کتاب اوستا آمده است، حیوانی به نام الاغ سهپا وجود دارد که موجودی پاک است. برخی میگویند خر سهپا از تجلیات ابر طوفانزا است. برخی هم معتقدند این الاغ نمادی از الهه باران است که امروزه به این شکل درآمده است.
... همه اینها نشان میدهد ایران آئینهای زیبایی داشته و دارد. درواقع ایران کاشی معرقی است که تداعیگر کثرت در وحدت و وحدت در کثرت است.
آیینهایی که چند کارکرد دارند از جمله اینکه ارزشهای مشروع اجتماعی در آنها نهفته بود، متضمن نشاط اجتماعی بود و در عین سختی و خشکسالیها نوعی تزریق شادی و نشاط با طعم ارزشهای مشروع اجتماعی را در هنگام برپایی آنها شاهد بودیم.
آئینها و مناسک ملی و مذهبی پیوندهای هویتی ما را با گذشته حفظ میکرد و تکثر این اتفاقات و رویدادهای فرهنگی در کل جغرافیای فرهنگی ایران، دلالتی بر انسجام فرهنگی و اجتماعی مملکت بود.
اما هرچقدر اینها از بین برود و کمرنگ شود، در حقیقت یکزبان گویا و اثربخش برای همه آن کارکردهایی که داشتیم از دست میرود. بر همه ما و برنهادهای مدنی و رسمی که داعیهدار کنش فرهنگی است، این فرض و واجب است که تلاش کنند این آئینها را که نوعی ادب اجتماعی و باهم بودن را میآموزند زنده کنند و هزینههای تعاملی را برای رسیدن به یک جامعه بانشاط و منسجم با سرمایه اجتماعی زیاد کاهش دهند و در نتیجه اثربخشی را افزایش دهند.»
(۴ آبان ۱۴۰۱ - ۰۸:۱۵ - کد خبر 614610)