مدتی قبل، توی میدان نزدیک مسجد حاج محمدرضا، توی سایه کنار ماشینی ایستاده بودم که دوستی پخته و پا به سن گذاشته پیشم آمد. او پس از احوالپرسی گفت که شنیدی ترامپ برای آمدن ایرانی ها به آمریکا چه گفته و اصلاً حالیش نیست که ......... و الان هم می گوید که ...... .
ای کاش چنین شود و چنان شود و از ریاست جمهوری آمریکا این دیوانه را بردارند.
نگاهش می کردم و بدنبال هم از حماقت ها و بی شعوری های ترامپ و دشمنی های او با مردم ایران می گفت. شوخی نمی کرد و خیلی هم جدی و هیجان زده می گفت.به او گفتم که ما در انارک خروارها مشکل حل نشده و تلنبار شده داریم. هر روز داریم پسرفت را می بینیم به گونه ای که حرفهای ترامپ هیچ تاثیری در حل یا دشوار شدن آنها و زندگی من و تو که کوچکترین مشکلمان کوچک شدن انارک بدلیل کمبود دانش آموز و فرار جوانان بیکار و غرق شدن در حاشیه شهرهای بزرگ است، ندارد. آیا در انارک احساس غریبه بودن نمی کنی؟!
اما چنان تبلیغات روی من و تو تاثیر گذاشته که از خود بیخود شده ایم و مشکل یک عده دیگر را مشکل خود پنداشته ایم و مشکل خودمان را که بی پناهی، مدیران بی لیاقت و فساد گسترده است فراموش کرده ایم. حتی فراموش کرده ایم که کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من.
در قدیم که علم نمی توانست به این جور آدمها کمک کند آنها را جنّ زده می گفتند که فکر می شد موجود دیگری در جسم آنان رفته و جنّ رفتار آنان را کنترل می کند. حالا هم عده ای مشکل بی چارگی خود را فراموش و مشکل آنانی را که از فرط نعمت نمی دانند چه کنند را مشکل خود می دانند. وای بر ما "بیخود شدگان"!
ما خود را فراموش کرده ایم و باید به خود آییم. لحظه ای بیندیشید که شاید عامل گرفتاری های ما، خود ما باشیم!
ای خفته ی خواب آلوده این خواب تو چیست؟ / آگاه نه ای نظاره گر خواب تو کیست؟
ادامه دارد...